Hoofdelijk aansprakelijke vennoten (hierna kort de “werkende vennoten”) van een VOF, CommV of maatschap, fascineren vennootschapsjuristen al jaren.[i] Een recente wijziging van het WVV brengt hen opnieuw onder de aandacht.
Een juridische twee-eenheid
Het voorwerp van de fascinatie is de verhouding tussen enerzijds de rechtspositie van de vennootschap en anderzijds de rechtspositie van de vennoten.
Zoals het WVV bevestigt, zijn werkende vennoten persoonlijk en hoofdelijk gehouden voor schulden van de vennootschap, of beter: tegenover de vennootschapsschuldeisers (artikel 4:14 en 4:26 WVV). Eerder dan een zekerheidsmechanisme, geven deze bepalingen uitdrukking aan de rechtstreekse gehoudenheid van de hoofdelijk aansprakelijke vennoten tegenover de vennootschapsschuldeisers.
Wie een overeenkomst sluit met de vennootschap, sluit tegelijk een overeenkomst rechtstreeks met elk van de vennoten. Dat principe geldt als vanzelfsprekend in een maatschap – bij gebrek aan afzonderlijke rechtspersoonlijkheid –, maar eveneens in een VOF of CommV – nochtans rechtspersonen met een eigen vermogen waar elke verbintenis en aansprakelijkheid gesitueerd kan worden.
“Need gelijk het lichaam één is en vele leden heeft, en al de leden van het lichaam, hoe vele ook, één lichaam vormen, zo ook [de VOF].”
(vrij naar: Paulus aan de Korintiërs, 12:12-30)
Vanuit diezelfde logica worden handelingen van een VOF rechtstreeks toegerekend aan de werkende vennoten en worden werkende vennoten mee “ondernemingen” als de VOF aan de definitie van een onderneming voldoet. Elke werkende vennoot wordt zo (tot op zekere hoogte) gezien als één met de vennootschap.
De draagwijdte van deze vereenzelviging werd echter ook al in vraag gesteld, vooral met die laatste kwalificatie (als ondernemer) in het vizier. Onder andere DE WULF argumenteerde dat uit de hoofdelijke gehoudenheid of uit de eerder historische notie van “onvolkomen” rechtspersonen, niet zomaar een kwalificatie als handelaar (nu: onderneming) kan worden afgeleid.
Voor dit soort nuances werd nog recenter steun gevonden in een arrest van het Hof van Cassatie van 13 april 2018, waar het Hof in een procedurele context oordeelde dat uit de samenlezing van het W.Venn. en het gerechtelijk wetboek niet volgt:
« que les associés, qui n’ont pas été mis à la trigger dans la procédure tendant à la condamnation de la société en nom collectif, sont events à cette procédure. »
Ook in de opvatting van het Hof (minstens: in dit specifieke arrest) leek de werkende vennoot dan toch eerder een derde dan een twee-eenheid met de vennootschap.
Tussen twee stoelen
Het is in de context van een process (waarin ook het Hof van Cassatie uitspraak deed), dat de draagwijdte van de wat vage vereenzelviging scherp wordt gesteld. De vraag is met identify of werkende vennoten ook geacht kunnen worden procespartij te zijn in elke process tegen de vennootschap:
- In veel procedures is de vereenzelviging tussen de werkende vennoot en de vennootschap, nochtans geen punt. Vaak zijn werkende vennoten hoe dan ook persoonlijk partij in de process over een vennootschapsschuld.
Dan spoort de werkelijkheid met de juridische fictie uit de klassieke opvatting: de vennoot is niet alleen theoretisch, maar ook procesrechtelijk partij in de process; hij kan zijn standpunt kenbaar maken in eerste aanleg en heeft de mogelijkheid om hoger beroep in te stellen.
- Het gebeurt echter ook dat er vennoten niet gedagvaard zijn en niet (vrijwillige of gedwongen) tussenkomen in de process. Voor die “vergeten vennoten” is de vraag waar de grens van de juridische fictie ligt: kunnen ze desondanks beschouwd worden als partij in de process en, heel concreet, over welk rechtsmiddel beschikken ze bij een vonnis ten nadele van de vennootschap?
De mate van vereenzelviging heeft voor vergeten vennoten dus een erg concrete inzet:
- In lijn met het cassatiearrest van 13 april 2018 zou worden aangenomen dat vennoten geen partij zijn in een process tegen de vennootschap. Dat zet de deur open naar eventueel derdenverzet tegen een tussengekomen vonnis.
- In de klassieke opvatting, daarentegen, worden “vergeten” werkende vennoten onverkort geacht partij te zijn bij procedures tegen de vennootschap – zoals ze ook partij zijn bij overeenkomsten gesloten door de vennootschap. Volgens deze opvatting kunnen ze de gehoudenheid van de vennootschap niet meer in vraag stellen en hooguit through de herroeping van gewijsde opkomen tegen hun eigen gehoudenheid voor de vastgestelde vennootschapsschuld.[ii] (Of alternatief through derdenverzet als het argument is dat de “vergeten” vennoot ook geen “vennoot” meer was voor de relevante vennootschapsschuld.)
Vergeten vennoten vallen zo tussen twee stoelen: ze hebben hun standpunt over de vennootschapsschuld niet kenbaar kunnen maken en kunnen niet in beroep gaan – als een echte procespartij; maar ze kunnen evenmin derdenverzet instellen – als een echte derde –, omdat de onderliggende verplichtingen hen rechtstreeks worden toegerekend.
De vergeten vennoot werd zo het slachtoffer van het (in hoofdzaak academische) debat.
In een noot uit 2015, deed COEN al een oproep om een vonnis tegen de vennootschap uitdrukkelijk gezag van gewijsde te geven tegenover de werkende vennoten. Ter vrijwaring van hun rechten, moest die regel gepaard gaan met een verplichting voor de zaakvoerder van de vennootschap (of voor de vennootschapsschuldeiser zelf) om alle vennoten in de process te betrekken.
Twee voorbeelden
Sinds die noot uit 2015, is de wetgever al tegemoetgekomen aan de positie van de “vergeten” werkende vennoten in twee specifieke rechtsdomeinen:
- Wanneer een VOF of CommV geconfronteerd wordt met een fiscale aanslag, zijn de werkende vennoten mee aansprakelijk voor de fiscale schuld die daaruit volgt. Om die reden oordeelde het Hof van Cassatie in 2004 al (over de vennoot van een CVOA):
Qu’étant tenu personnellement de payer l’imposition établie au nom de la société coopérative, l’associé est redevable de l’impôt, au sens de l’article 366 précité, et a, partant, le droit d’introduire une réclamation contre la taxation enrôlée au nom de cette société ;
De wetgever volgde dit arrest en deed bij de invoering van het Wb. Invordering in 2019, ook een toevoeging aan artikel 366 van het WIB92. Dat artikel bevestigt sindsdien dat ook elke “medeschuldenaar” zoals bedoeld in artikel 2 van het Wb. Invordering (waaronder dus de werkende vennoot van de fiscaal geviseerde vennootschap) het recht heeft om een bezwaar in te dienen tegen een aanslag.
- Ook in het insolventierecht kreeg dit procesrechtelijk probleem bij de invoeging van Boek XX in het WER een omstandige oplossing. Daar ligt de focus in eerste instantie op het vermijden van “vergeten” vennoten. Zowel bij aanvang van een gerechtelijke reorganisatie, als bij een aangifte van faillissement, moet de vennootschap met werkende vennoten een lijst van haar vennoten meedelen (artwork. XX.41 resp. XX.103 WER), zodat die in dezelfde process kunnen worden betrokken.
Verder tekent het WER de procedurele krijtlijnen voor insolventieprocedures tegen een vennootschap met onbeperkt aansprakelijke vennoten en eventuele parallelle procedures tegen de vennoten zelf.
Als er ondanks die procedurele fuik, toch een vennoot niet betrokken wordt in een faillissementsprocedure, bevestigt Boek XX het verzetsrecht van “de vennoot die niet op de hoogte gebracht is of geen kennis gekregen heeft van de aangifte van faillissement” (Artikel XX.108 WER).
Een-tweetje met de wetgever
Geïnspireerd door deze “sectorspecifieke” voorbeelden, gaf GEENS in 2023 de voorzet voor een algemene regeling voor vergeten vennoten in het WVV, met een voorstel van amendement in het TRV-RPS. De hoofdlijnen van dit amendement waren:
- de bevestiging van het uitgangspunt[iii] dat werkende vennoten geacht worden partij te zijn in procedures tegen de vennootschap (ook als ze werden vergeten);
- de verduidelijking dat het tussengekomen vonnis moet worden betekend aan de vergeten vennoot vóór ze tegen de vergeten vennoot kan worden uitgevoerd;
- de toekenning van een verzetsrecht aan de vergeten vennoot; en
- de afwezigheid van bijkomende procedurele spelregels om vergeten vennoten alsnog in de process te betrekken.
Dit amendement werd uiteindelijk volgens dezelfde hoofdlijnen (met enkele minimale wijzigingen – hieronder in monitor modifications) overgenomen als tweede lid in artikel 4:14 en artikel 4:26 WVV:
| Artikel 4:14, tweede lid | Artikel 4:26, tweede lid |
| “Tegen de vennoot die niet op de hoogte is gebracht of geen kennis heeft gekregen van het geding waarbij de maatschap tot betaling van een dergelijke schuldvordering is veroordeeld, kan de beslissing | “Tegen de vennoot die niet op de hoogte is gebracht of geen kennis heeft gekregen van het geding waarbij de vennootschap tot nakoming van een dergelijke verbintenis is veroordeeld, kan de beslissing |
Een tweede amendement?
De wetswijziging had de lovenswaardige bedoeling de bescherming van de “vergeten” vennoot te versterken. Desondanks oogstte de wetwijziging al kritiek.
Zo citeerden TAELMAN en TRAEST (in hun openingsrede aan het Hof van Beroep van Gent op 2 september 2024) de invoering van een gemeenrechtelijk verzetsrecht als “voorbeeld van hoe het niet moet”. Further rechtsbescherming voor vergeten vennoten betekent onvermijdelijk het risico van further procedures voor hoven en rechtbanken:
(…) dat de gemaakte keuze leidt tot proliferatie van het geding zo één of meerdere van de niet-gedaagde vennoten gebruik maakt van dit verzetsrecht. (…) Respect voor de in het burgerlijk procesrecht alsmaar sterker oprijzende beginselen van proceseconomie en concentratie van het geding, had tot een andere benadering moeten leiden.
Bovendien is het niet helemaal duidelijk wie wel en niet zal worden beschouwd als “vergeten” vennoot. Noch de wettekst, noch de memorie van toelichting gaan dieper in op de vereiste dat de vennoot niet “op de hoogte is gebracht” of “geen kennis heeft gekregen” van het geding. Heeft een vennoot die niet gedagvaard werd, maar wel geïnformeerd werd door medevennoten of door de zaakvoerder van de vennootschap nog wel een verzetsrecht? Volgens de letterlijke tekst van artikelen 4:14 en 4:26 WVV niet –, al zal dat voor een schuldeiser vaak onmogelijk te bewijzen zijn.
Deze lijn is allicht ook iets moeilijker te trekken dan bij insolventieprocedures. Anders dan onder artikel XX.108 WER, is er in het vennootschapsrecht nl. geen verplichting om alle werkende vennoten te identificeren en te betrekken in de process.
Vanop een afstand beschouwd, verschuift de wetswijziging het risico van de “vergeten” vennoot. Dat is verdedigbaar voor de vennoot die door de process werd “vergeten”, maar onevenwichtig als de vennoot de process zelf is “vergeten”, of als een vennoot er internet op speculeert te worden “vergeten”. Het risico verschuift namelijk:
- naar de hoven en rechtbanken: die inderdaad het risico lopen meer parallelle procedures te zien tegen vergeten (of vergeetachtige) vennoten – in die lijn begrijpen we ook de vraag van TAELMAN en TRAEST:
“(…) om, naar analogie met het afstammingsrecht, te voorzien dat in afwijking van artikel 811 Ger.W. de rechtbank, zelfs ambtshalve, kan bevelen dat alle belanghebbenden tegen wie krachtens de moist de beslissing mede moet gelden, in het geding worden geroepen?”
- en naar de schuldeisers: die het risico lopen van een further process tegen de “vergeten” vennoot.
Nochtans zijn niet de hoven en rechtbanken, noch de betrokken schuldeisers steeds het greatest geplaatst om alle werkende vennoten in het geding te krijgen. De meer fundamentele oplossing voor de “vergeten” vennoot zou misschien zijn dat het risico schuift naar wie er voor kan zorgen dat elke vennoot “op de hoogte is gebracht” en “kennis heeft gekregen” van de vordering tegen de vennootschap: de zaakvoerder (of bij gebrek daaraan: de vennoten die wel in de process betrokken zijn).[iv]
Zoals de nieuwe wetsbepaling een voorbehoud maakt rond de mogelijkheid van hoger beroep, zou op dezelfde manier (en evenmin strikt noodzakelijk) een voorbehoud kunnen worden gemaakt rond de (interne) aansprakelijkheid van een zaakvoerder die een vergeten vennoot in de vergetelheid houdt.
Joost van Riel
Advocaat
Schoups
[i] Dit gelukkig zonder dat de vennoten in kwestie zich daar actief van bewust zijn.
[ii] Okay. Geens en M. Wyckaert, Verenigingen en vennootschappen – Deel II – De Vennootschap, Algemeen Deel in Beginselen van Belgisch Privaatrecht IV, Mechelen, Kluwer, 2011, 756.
[iii] [Spoiler alert: de titel van de bijdrage gaf de pointe weg.] Okay. GEENS, “De vennoten van een maatschap, een VOF en een CommV zijn geen derde”, TRV-RPS 2023, 145-149.).
[iv] Ook die suggestie is eerder gedaan door COEN: T. COEN, “Breek de stilte : over de aansprakelijkheid van niet zo stille vennoten en de (on)betwistbaarheid van het bestaan van een vennootschapsschuld” (noot onder Gent 3 november 2014), TRV 2015, (361).